شعر آوارگی از روی لبانت خواندم
وقت رفتن شد و من کنج نگاهت ماندم
شعر آواره گی از روی لبانت خواندم
غرق رویا شدم از خاطره ی چشمانت
زورق عشق تو را تا دل دریا راندم
دل شیدای من و ساده گی چشم تو بود
روز اول که تو را مثل خودم پیچاندم
گفتی آن روز مرا وصله زدی بر تن جان
نازنینا چه شده از تو چنین واماندم؟
نامه های تو پر از حرف جدایی اما
من به جای تو و نامه دل خود سوزاندم
بعد تو رنگ به رخساره ی این آینه نیست
من که از نقش تو بر آینه ام تاباندم
دست بردار "نوید" از همه ی این گله ها
من دراین شعر جهانی به خودم خنداندم
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
