من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه
من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه | صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه | |
در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم | هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه | |
جانی به خرابات آ تا لذت جان بینی | جان را چه خوشی باشد بیصحبت جانانه | |
هر گوشه یکی مستی دستی زده بر دستی | و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه | |
تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می | زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه | |
ای لولی بربط زن تو مست تری یا من | ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه | |
از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد | در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه | |
چون کشتی بیلنگر کژ میشد و مژ میشد | وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه | |
گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان | نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه | |
نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل | نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه | |
گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت | گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه | |
من بیدل و دستارم در خانه خمارم من | یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه | |
در حلقه لنگانی میباید و لنگیدن | این پند ننوشیدی از خواجه علیانه | |
سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی | برخاست فغان آخر از استن حنانه | |
شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی |
اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه |
مولانا
نظرات شما عزیزان: